NAMASTE CZYLI NAJWAŻNIEJSZE TO PAMIĘTAĆ O TYM, CO NAJWAŻNIEJSZE

 “Bezpieczeństwo nie jest brakiem zagrożenia.
Bezpieczeństwo jest poczuciem połączenia”
Gabor Mate

CO ZNACZY “NAMASTE”?
Jogowe pozdrowienie “namaste” oznacza: “świętość we mnie kłania się przed świętością w tobie”, “światło życia we mnie kłania się przed światłem życia w tobie”, “świadomość we mnie kłania się przed świadomością w tobie”. Kiedy zwracamy się do kogoś słowem “namaste” dajemy mu znać, że rozpoznajemy w nim to samo tchnienie i tę samą energię życiową, które przepływają również przez nas. Dajemy mu znać, że czujemy z nim połączenie - że udało nam się “przebić” przez powierzchowne uwarunkowania takie jak wygląd, płeć, status społeczny, poglądy, narodowość itp. Dajemy mu znać, że wszystko to schodzi na dalszy plan w obliczu zrozumienia i głębokiego poczucia, że łączy nas ta sama niezmienna i ponadczasowa tajemnica życia, której razem doświadczamy.

TO CO NAJWAŻNIEJSZE
Tym samym “namaste” staje się nie tylko pozdrowieniem, ale bardziej przypomnieniem o niezwykłym darze życia, który przenika każdą istotę. “Namaste” każe nam pamiętać o tym, co najważniejsze, czyli o tym, że wszyscy współdzielimy ten niesamowity dar - tę samą świadomość, ten sam oddech a także że wszyscy jesteśmy połączeni niewidzialnymi “nićmi” miłości, dobroci i światła.

“Namaste” przypomina nam też, że nigdy nie jesteśmy oddzieleni od owej bezgranicznej świadomości i miłości - w zależności od światopoglądu możemy nazwać je siłą wyższą, Bogiem, absolutem, pierwotną prawdą, siłą natury, wielką pustką itp. Bezgraniczna świadomość i miłość są bowiem naszym źródłem. Stanowią podstawę naszej egzystencji, naszego uzdrawiania i kreacji. Nie możemy, więc oddzielić się od czegoś, co jest rdzeniem naszego istnienia i co jest zawsze w zasięgu ręki, nawet kiedy znajdujemy się w samym epicentrum życiowych zawirowań i problemów. Jesteśmy jak fale, które nie mogą oddzielić się od morza, bo są jego częścią. Fale nie mogą oddzielić się od morza ani w czasie sztormu, ani w czasie najciemniejszej nocy. To zwyczajnie niemożliwe.

NEUROTYCZNE “JA”
Kiedy przez pośpiech, nieuwagę oraz “trans” ogarniania codziennego życia zapominamy o tym połączeniu, kontrolę nad nami przejmuje małe, neurotyczne “ja”, które zawsze czegoś się obawia, zawsze czegoś ma za mało, jest wiecznie zalęknione, znudzone i karmi się tworzonymi przez siebie dramatami. Życie jest dla niego nieustannym zmaganiem i walką o przetrwanie, a dominującym uczuciem jest nienasycenie i rozczarowanie. Czasem doświadczamy małego przebłysku świadomości w formie pytania: jak to jest, że niektórzy ludzie mają tak mało, ich życie jest jedną wielką niewiadomą, doświadczają nieuleczalnej choroby, a mimo to mają w sobie spokój, pogodę ducha i ufność? I odwrotnie: jak to jest, że niektórzy ludzie mają wszystko począwszy od cudownej rodziny, przez pieniądze, władzę i sławę, a są tak nieszczęśliwi, że z własnej woli postanawiają zakończyć życie? To trochę tak jakby ta bezgraniczna świadomość, przenikająca każdego z nas chciała tymi pytaniami zwrócić na siebie uwagę - jakby chciała zawrócić nas na dobrą ścieżkę.

PRZEBŁYSKI ŚWIADOMOŚCI
Są też wydarzenia, które z automatu wywołują w nas ów rodzaj przebłysku świadomości. Nawet jeśli życie duchowe jest czymś, co kompletnie nas nie interesuje, to nie da się zaprzeczyć, że wszyscy doświadczamy czegoś niewypowiedzianie silnego, gdy jesteśmy świadkami śmierci lub narodzin. Dla wielu osób to jedyne momenty, kiedy mają one szansę, by cokolwiek poczuć.
Przyznajmy jednak, że nikt nie chce czekać na sytuacje ekstremalne, żeby przypomnieć sobie o tym, co najistotniejsze - żeby przypomnieć sobie, że w każdej chwili można wrócić do siebie, wrócić do źródła i chwycić kontakt z tą sekretną siłą życia, która nieustannie nas zasila.

CO SPRAWIA, ŻE CZUJESZ “POŁĄCZENIE”?
“Namaste” to jedno z wielu przypomnień, ale warto zadać sobie pytanie, co jeszcze pomaga mi “pamiętać”? W jakich okolicznościach budzi się we mnie uczucie silnego połączenia z życiem? W jakich sytuacjach czuję, że jestem świadkiem jakiejś “świętości” i nie mam nawet słów, by to wyrazić? Kiedy tajemnica życia zapiera mi dech w piersiach i odbiera mowę? Czy potrafię samodzielnie wywołać w sobie ten stan? Poniżej dzielę się moimi sposobami - może dla kogoś będą one pomocne - może ktoś się w nich odnajdzie lub zainspiruje.

CO SPRAWIA, ŻE JA CZUJĘ "POŁĄCZENIE"?
Działania i okoliczności, które stawiają mnie na co dzień do pionu i przywracają mi poczucie silnego “połączenia” z życiem to:

• Praktyka jogi
  Joga to dla mnie niezawodny sposób na chwytanie “połączenia”, na ukojenie, na odblokowanie się i “dezaktywację” małego, neurotycznego “ja”
• Medytacja
  Można medytować w ruchu wykonując np. pozycje jogi albo spacerując, ale w moim przypadku najlepiej działa codzienna formalna praktyka polegająca na siedzeniu, skupieniu na oddechu i obserwowaniu wszystkiego co się przydarza bez zbędnego oceniania. Mimo, że moja praktyka jest bardzo minimalistyczna, bo siadam do medytacji dwa razy dziennie na zaledwie 20 minut, to wymaga to sporo dyscypliny, cierpliwości i pokory. Moim zdaniem wszystko to jednak bardzo się opłaca. Mam wrażenie, że nic tak pozytywnie nie “przeprogramowuje” mojego umysłu. Nic tak dobrze nie “ustawia” mnie na początku dnia oraz przed pójściem spać, jak właśnie medytacja. Nic też nie daje mi tak mocnego poczucia, że jak napisał Rumi: “Nie jesteś kroplą w oceanie. Jesteś całym oceanem zawartym w kropli” (...)
• Kontakt z naturą.
  Natura wywołuje we mnie nieustający zachwyt - nie sądzę, żeby kiedykolwiek znudziły mi się las, morze, zwierzęta i zwykłe polne kwiatki rosnące dziko. Nic nie daje mi takiego “połączenia” jak czucie wiatru na skórze, odurzenie kolorami, zapachami i dźwiękami przyrody albo chodzenie boso po ziemi. I nic nie dziwi mnie bardziej niż fakt, że to słońce mimo wszystko wschodzi każdego dnia od nowa, nie zważając na nic
• Relacje z innymi ludźmi.
  Nie ma dla mnie silniejszego uczucia “połączenia ze źródłem” niż to, którego doświadczam “przeglądając się” w innych ludziach. To “połączenie” może przybierać formę rozmowy, troski, dbania o siebie, dawania sobie wzajemnej uwagi, zrozumienia, ale też czasem wymagających lekcji i uczenia się od siebie nawzajem. Może być milczeniem albo wspólnym robieniem czegoś. Może być codziennym smsem wysyłanym rano na powitanie albo uszanowaniem czyjejś potrzeby odizolowania się. Może być przytuleniem, uśmiechem albo spojrzeniem, które w sekundę wymazuje smutek. Może być wreszcie humorem i żartem, który jest dla mnie najcudowniejszą formą bycia blisko z innymi ludźmi.
• Taniec
  Nie znam żadnego stylu ani żadnych kroków - w moim przypadku taniec sam się tańczy, wyłączając mi poczucie czasu, zmęczenia i totalnie dezaktywując oprogramowanie “małego ja”. Czasem próbuję zrozumieć ten fenomen, ale po chwili poddaje się, myśląc sobie “czy naprawdę muszę to rozumieć?”
• Wdzięczność
  Wdzięczność daje mi poczucie obfitości i otwiera mnie na tysiące małych, codziennych prezentów, których normalnie bym nie zauważyła. Wdzięczność otula moje serce - wdzięczność toruje mi drogę do stanu, który czasem określa się mianem “bycia zadowolonym bez powodu”

Jeśli masz swoje sposoby na chwytanie “połączenia”, to podziel się proszę. A tymczasem NAMASTE. Po prostu pamiętaj.