NIE MOŻESZ ŻYĆ BEZ SIEBIE, CZYLI O AHIMSIE

Ahimsa oznacza wolność od przemocy i stanowi pierwszą jamę (jamy to jogowe zasady dotyczącą życia społecznego). Tak jak przy wszystkich zasadach, które uznajemy za sensowne, w pierwszej kolejności stosujemy ją względem siebie. Chcąc praktykować ahimsę, możemy więc zadać sobie pytanie: czy nie szkodzę sobie negatywnym myśleniem na swój temat? Czy nie szkodzę sobie określonym jedzeniem, zbyt małą ilością snu, przepracowaniem, przetrenowaniem lub bezruchem? Czy nie szkodzę sobie oglądając i czytając ponure treści? Czy nie oddaję się czemuś lub komuś kosztem siebie? Czy nadmiernie się nie “rozdaję”, próbując dbać o innych albo chcąc zyskać czyjąś aprobatę, przyjaźń, uznanie? Tym samym ahimsa staje się sprytnym narzędziem, pomagającym ogarnąć nasze “osobiste BHP” względem ciała, umysłu i ducha. 

Idąc tym tropem, chciałam zaproponować Wam pogłębienie tej praktyki o pytanie, którego używa moja przyjaciółka i które także i ja zaczęłam stosować od kilku miesięcy. Pytanie brzmi: czy odpowiednio “się karmię”? Wyraz “karmić się” jest przenośnią, która pomaga nam zorientować się, czy wystarczająco dbamy o siebie we wszystkich wymiarach swojego istnienia. Kiedy zadaję sobie pytanie, czy w danej sytuacji odpowiednio się "karmię", w rzeczywistości pytam, czy dobrze dbam o swoje ciało? Czy dbam o jego komfort i równowagę? Czy dbam o to, by nosiło ubrania z przyjaznych mu materiałów? Czy dbam o to, by przebywało na świeżym powietrzu? Czy dbam o to, żeby spędzało czas w uporządkowanym, czystym, ładnym otoczeniu? Czym karmię swój umysł? Czy dostarczam mu odpowiedniej ilości wyzwań i wypoczynku? Czy pozwalam, by mój mózg mógł się nadal uczyć i rozwijać? Czy dbam o higienę umysłu? Czy dbam o to, żeby dostarczać sobie odpowiednią dawkę śmiechu i radości, które są jak balon z helem, pomagający wznieść się ponad trudności i ograniczenia mojego ego? Czy to co czytam, czego słucham, co oglądam jest “odżywcze” dla mojej duszy? Czy treści, które dopuszczam do siebie, pomagają jej wzrastać, czy sprawiają, że się kurczy? Czy ludzie, których dopuszczam do siebie, inspirują mnie, uświadamiają, pomagają coś zrozumieć oraz “odżywiają” swoją życzliwością i ciepłem, czy sprawiają, że gasnę i się wycofuję? 

Tych pytań może być nieskończenie wiele - wszystkie mają doprowadzić nas do konkluzji, że po pierwsze należy dbać o siebie, bo bez wielu rzeczy i ludzi można żyć, ale nigdy NIE MOŻNA ŻYĆ BEZ SIEBIE. Być może na pierwszy rzut oka koncepcja ta wygląda egoistycznie, ale w rzeczywistości dbanie o siebie - “karmienie” siebie sprawia, że stajemy się lepsi dla innych. Kiedy odpowiednio się “karmimy”, w pewnym momencie pojawia się w nas tak duża obfitość i tak silne zasoby, że z lekkością i szczodrością możemy się nimi dzielić. Możemy bez wysiłku i obciążania się dzielić się nie tylko rzeczami materialnymi, ale też dobrym humorem, czułością, zrozumieniem, czasem, cierpliwością i miłością. Możemy bez nadwyrężania i wyczerpywania siebie być pomocni, pożyteczni, współczujący i kochający.  

DZIEŃ JOGI 2024

Ta bezlitośnie szczera JOGA, która pozbawia człowieka złudzeń, że życie zawsze będzie łatwe, lekkie i przyjemne, fundując mu czasem twarde lądowanie.

Ta niesamowita JOGA, która wydobywa z człowieka supermoce, kiedy jest mu trudno i pomaga przetrwać turbulencje losu.

 

Ta niepozorna JOGA wykonywana w zaciszu pokoju swojego/hotelowego/wynajętego/gościnnego - wykonywana w stroju nieinstagramowym, bez świadków i splendoru.

 

Ta przenikliwa JOGA, która patrzy człowiekowi prosto w oczy i mówi: “ej, nie ściemniaj”.

 

Ta pełna humoru JOGA, która przewraca człowieka w pozycjach balansowych przebijając mu balon, w którym ulokował przesadnie poważne traktowanie siebie samego.

 

Ta joga, która zaprasza do budowania dobrych relacji z innymi.

 

Wreszcie ta cudowna JOGA, która zabiera człowieka w miejsce, o którym Donna Farhi pisze, że wszystko z niego lepiej widać. Miejsce, z którego człowiek widzi wyraźniej i lepiej rozumie niesamowitą złożoność siebie i innych, a przez to oczyszcza się z roszczeń, pretensji, fochów, żalów. Miejsce, dzięki któremu człowiek przypomina sobie, że ma wszystko, czego mu potrzeba. Miejsce, w którym staje się jasne, że nie ma nikogo, komu można by czegokolwiek zazdrościć, z kim można by się porównywać albo na kogo można by być złym, bo to po prostu nie ma sensu. To miejsce wewnętrznego spokoju znajdujące się w człowieku, do którego ta właśnie JOGA pomaga odnaleźć drogę.

 

Tej właśnie JOGI życzę sobie i Wam z okazji Międzynarodowego Dnia Jogi :-)

NAMASTE CZYLI NAJWAŻNIEJSZE TO PAMIĘTAĆ O TYM, CO NAJWAŻNIEJSZE

 “Bezpieczeństwo nie jest brakiem zagrożenia.
Bezpieczeństwo jest poczuciem połączenia”
Gabor Mate

CO ZNACZY “NAMASTE”?
Jogowe pozdrowienie “namaste” oznacza: “świętość we mnie kłania się przed świętością w tobie”, “światło życia we mnie kłania się przed światłem życia w tobie”, “świadomość we mnie kłania się przed świadomością w tobie”. Kiedy zwracamy się do kogoś słowem “namaste” dajemy mu znać, że rozpoznajemy w nim to samo tchnienie i tę samą energię życiową, które przepływają również przez nas. Dajemy mu znać, że czujemy z nim połączenie - że udało nam się “przebić” przez powierzchowne uwarunkowania takie jak wygląd, płeć, status społeczny, poglądy, narodowość itp. Dajemy mu znać, że wszystko to schodzi na dalszy plan w obliczu zrozumienia i głębokiego poczucia, że łączy nas ta sama niezmienna i ponadczasowa tajemnica życia, której razem doświadczamy.

TO CO NAJWAŻNIEJSZE
Tym samym “namaste” staje się nie tylko pozdrowieniem, ale bardziej przypomnieniem o niezwykłym darze życia, który przenika każdą istotę. “Namaste” każe nam pamiętać o tym, co najważniejsze, czyli o tym, że wszyscy współdzielimy ten niesamowity dar - tę samą świadomość, ten sam oddech a także że wszyscy jesteśmy połączeni niewidzialnymi “nićmi” miłości, dobroci i światła.

“Namaste” przypomina nam też, że nigdy nie jesteśmy oddzieleni od owej bezgranicznej świadomości i miłości - w zależności od światopoglądu możemy nazwać je siłą wyższą, Bogiem, absolutem, pierwotną prawdą, siłą natury, wielką pustką itp. Bezgraniczna świadomość i miłość są bowiem naszym źródłem. Stanowią podstawę naszej egzystencji, naszego uzdrawiania i kreacji. Nie możemy, więc oddzielić się od czegoś, co jest rdzeniem naszego istnienia i co jest zawsze w zasięgu ręki, nawet kiedy znajdujemy się w samym epicentrum życiowych zawirowań i problemów. Jesteśmy jak fale, które nie mogą oddzielić się od morza, bo są jego częścią. Fale nie mogą oddzielić się od morza ani w czasie sztormu, ani w czasie najciemniejszej nocy. To zwyczajnie niemożliwe.

NEUROTYCZNE “JA”
Kiedy przez pośpiech, nieuwagę oraz “trans” ogarniania codziennego życia zapominamy o tym połączeniu, kontrolę nad nami przejmuje małe, neurotyczne “ja”, które zawsze czegoś się obawia, zawsze czegoś ma za mało, jest wiecznie zalęknione, znudzone i karmi się tworzonymi przez siebie dramatami. Życie jest dla niego nieustannym zmaganiem i walką o przetrwanie, a dominującym uczuciem jest nienasycenie i rozczarowanie. Czasem doświadczamy małego przebłysku świadomości w formie pytania: jak to jest, że niektórzy ludzie mają tak mało, ich życie jest jedną wielką niewiadomą, doświadczają nieuleczalnej choroby, a mimo to mają w sobie spokój, pogodę ducha i ufność? I odwrotnie: jak to jest, że niektórzy ludzie mają wszystko począwszy od cudownej rodziny, przez pieniądze, władzę i sławę, a są tak nieszczęśliwi, że z własnej woli postanawiają zakończyć życie? To trochę tak jakby ta bezgraniczna świadomość, przenikająca każdego z nas chciała tymi pytaniami zwrócić na siebie uwagę - jakby chciała zawrócić nas na dobrą ścieżkę.

PRZEBŁYSKI ŚWIADOMOŚCI
Są też wydarzenia, które z automatu wywołują w nas ów rodzaj przebłysku świadomości. Nawet jeśli życie duchowe jest czymś, co kompletnie nas nie interesuje, to nie da się zaprzeczyć, że wszyscy doświadczamy czegoś niewypowiedzianie silnego, gdy jesteśmy świadkami śmierci lub narodzin. Dla wielu osób to jedyne momenty, kiedy mają one szansę, by cokolwiek poczuć.
Przyznajmy jednak, że nikt nie chce czekać na sytuacje ekstremalne, żeby przypomnieć sobie o tym, co najistotniejsze - żeby przypomnieć sobie, że w każdej chwili można wrócić do siebie, wrócić do źródła i chwycić kontakt z tą sekretną siłą życia, która nieustannie nas zasila.

CO SPRAWIA, ŻE CZUJESZ “POŁĄCZENIE”?
“Namaste” to jedno z wielu przypomnień, ale warto zadać sobie pytanie, co jeszcze pomaga mi “pamiętać”? W jakich okolicznościach budzi się we mnie uczucie silnego połączenia z życiem? W jakich sytuacjach czuję, że jestem świadkiem jakiejś “świętości” i nie mam nawet słów, by to wyrazić? Kiedy tajemnica życia zapiera mi dech w piersiach i odbiera mowę? Czy potrafię samodzielnie wywołać w sobie ten stan? Poniżej dzielę się moimi sposobami - może dla kogoś będą one pomocne - może ktoś się w nich odnajdzie lub zainspiruje.

CO SPRAWIA, ŻE JA CZUJĘ "POŁĄCZENIE"?
Działania i okoliczności, które stawiają mnie na co dzień do pionu i przywracają mi poczucie silnego “połączenia” z życiem to:

• Praktyka jogi
  Joga to dla mnie niezawodny sposób na chwytanie “połączenia”, na ukojenie, na odblokowanie się i “dezaktywację” małego, neurotycznego “ja”
• Medytacja
  Można medytować w ruchu wykonując np. pozycje jogi albo spacerując, ale w moim przypadku najlepiej działa codzienna formalna praktyka polegająca na siedzeniu, skupieniu na oddechu i obserwowaniu wszystkiego co się przydarza bez zbędnego oceniania. Mimo, że moja praktyka jest bardzo minimalistyczna, bo siadam do medytacji dwa razy dziennie na zaledwie 20 minut, to wymaga to sporo dyscypliny, cierpliwości i pokory. Moim zdaniem wszystko to jednak bardzo się opłaca. Mam wrażenie, że nic tak pozytywnie nie “przeprogramowuje” mojego umysłu. Nic tak dobrze nie “ustawia” mnie na początku dnia oraz przed pójściem spać, jak właśnie medytacja. Nic też nie daje mi tak mocnego poczucia, że jak napisał Rumi: “Nie jesteś kroplą w oceanie. Jesteś całym oceanem zawartym w kropli” (...)
• Kontakt z naturą.
  Natura wywołuje we mnie nieustający zachwyt - nie sądzę, żeby kiedykolwiek znudziły mi się las, morze, zwierzęta i zwykłe polne kwiatki rosnące dziko. Nic nie daje mi takiego “połączenia” jak czucie wiatru na skórze, odurzenie kolorami, zapachami i dźwiękami przyrody albo chodzenie boso po ziemi. I nic nie dziwi mnie bardziej niż fakt, że to słońce mimo wszystko wschodzi każdego dnia od nowa, nie zważając na nic
• Relacje z innymi ludźmi.
  Nie ma dla mnie silniejszego uczucia “połączenia ze źródłem” niż to, którego doświadczam “przeglądając się” w innych ludziach. To “połączenie” może przybierać formę rozmowy, troski, dbania o siebie, dawania sobie wzajemnej uwagi, zrozumienia, ale też czasem wymagających lekcji i uczenia się od siebie nawzajem. Może być milczeniem albo wspólnym robieniem czegoś. Może być codziennym smsem wysyłanym rano na powitanie albo uszanowaniem czyjejś potrzeby odizolowania się. Może być przytuleniem, uśmiechem albo spojrzeniem, które w sekundę wymazuje smutek. Może być wreszcie humorem i żartem, który jest dla mnie najcudowniejszą formą bycia blisko z innymi ludźmi.
• Taniec
  Nie znam żadnego stylu ani żadnych kroków - w moim przypadku taniec sam się tańczy, wyłączając mi poczucie czasu, zmęczenia i totalnie dezaktywując oprogramowanie “małego ja”. Czasem próbuję zrozumieć ten fenomen, ale po chwili poddaje się, myśląc sobie “czy naprawdę muszę to rozumieć?”
• Wdzięczność
  Wdzięczność daje mi poczucie obfitości i otwiera mnie na tysiące małych, codziennych prezentów, których normalnie bym nie zauważyła. Wdzięczność otula moje serce - wdzięczność toruje mi drogę do stanu, który czasem określa się mianem “bycia zadowolonym bez powodu”

Jeśli masz swoje sposoby na chwytanie “połączenia”, to podziel się proszę. A tymczasem NAMASTE. Po prostu pamiętaj.

 

Przepracowanie straty - medytacja braku przywiązania

"Przepracowanie straty" to metoda psychoterapeuty Phila Stutza, która pomaga rozluźnić tendencję do lgnięcia i nadmiernego przywiązania. Może ona pomóc też pogodzić się ze stratą. Doskonale koresponduje ona z jogowym terminem Vairagya oznaczającym właśnie wolność od przywiązania (do ekeftów swoich działań, ludzi, rzeczy).

Celem tej krótkiej metody jest wyrobienie nawyku braku przywiązania - kształtowanie postawy, którą można wyrazić zdaniem: “Dążę do czegoś, ale godzę się z możliwością, że mogę tego nie osiągnąć. Dążę do czegoś, ale jest we mnie zgoda, na to, że mogę to stracić”. Korzystając z tej metody, nie musisz dążyć do całkowitego braku przywiązania. W przypadku człowieka byłoby to wręcz groźne. Wystarczy, że skłonisz się ku niej, ilekroć poczujesz lęk przed stratą.

Większość z nas jest do kogoś lub czegoś przywiązana przez całe życie, a myśl o stracie budzi w nas lęk i sprawia, że zamiast cieszyć się chwilą obecną i doświadczać tego, co jest, stajemy się zdesperowani, zachłanni i chciwi.

W stosunku do rzeczy materialnych, statusu społecznego czy władzy, chcemy więcej i więcej, myśląc, że dzięki temu w pewnym sensie zabezpieczymy się przed stratą.

W stosunku do ludzi możemy zachowywać się przytłaczająco - możemy chcieć daną osobę kontrolować i sprawdzać. Możemy nią podświadomie manipulować i wymuszać na niej zachowania, które chwilowo ukoją nasze obawy. Możemy wręcz podduszać ją swoją chorobliwą miłością i nadopiekuńczością.

Dlatego wykonanie chociaż kroku w kierunku rozluźnienia tego rodzaju więzów, może pomóc. Może zawrócić nas na bardziej zrównoważoną ścieżkę, która przypomni nam, że PRAWDZIWA MIŁOŚĆ, PRAWDZIWA PRZYJAŹŃ DAJE NAM I INNYM WOLNOŚĆ I PRZESTRZEŃ, a przywiązanie do rzeczy materialnych jest iluzją.

Celem metody nie jest więc totalny brak przywiązania, lecz praca nad tym, by utrata osoby, miejsca lub rzeczy nie pozbawiła nas sensu istnienia i pełni życia. 

Medytacja znajduje się na moim profilu na Vimeo.
Link tutaj: https://vimeo.com/931063596

 

Idź do lasu!

Istnieje powiedzenie, które usłyszałam kiedyś z ust pisarki Ewy Foley że człowiek jest jak dom o czterech pokojach. Jest w nim pokój ciała, pokój umysłu, pokój emocji i pokój ducha. Człowiek, który pragnie zachować zdrowie fizyczne i psychiczne wchodzi do każdego pokoju codziennie, a jeśli nie ma czasu, to przynajmniej w każdym z nich wietrzy. Jestem miłośniczką tego powiedzenia. Metaforycznie “wchodzę” do moich czterech pokoi poprzez praktykę jogi oraz przebywanie w lesie. Doświadczaniem tego ostatniego chciałam się podzielić w tym tekście.

Kultura fińska uznaje ponoć tylko dwa święte miejsca i są to las oraz sauna. Gdyby Finowie dodali do tego zestawu jeszcze matę do jogi, to chyba zaczęłabym się ubiegać o podwójne obywatelstwo. Las jest bowiem dla mnie miejscem magicznym i na swój sposób świętym. 

Moje ciało lubi przebywać w lesie - lubi czuć zmieniające się temperatury, wąchać olejki eteryczne parujące latem a potem specyficzną woń jesieni. Lubi słuchać skrzypienia śniegu zimą oraz padającego deszczu wiosną. Moje oczy karmią się kolorem zielonym i lubią dostrzegać zabawne formy i kształty w drzewach, pniach i krzakach. Mój umysł nawet rozkręcony do najwyższych obrotów wśród drzew w naturalny sposób zwalnia i odpuszcza. Moje emocje czują się w lesie bezpiecznie i są świadome swojej tymczasowości - las wzmaga te przyjemne i koi te niechciane. Nigdzie nie płacze się tak bezboleśnie jak w lesie i nigdzie śmiech nie jest tak śmieszny jak właśnie tam. Moja dusza czuje się w lesie jak u siebie.

Najczęściej spędzam w lesie około 45 minut. Nie jestem leśną purytanką, bo zwykle wchodzę do niego z telefonem. Z reguły nie używam go do komunikacji tylko do robienia po raz setny zdjęć tego samego drzewa (w lesie zachwyt nie gaśnie i nic nie jest w stanie się znudzić) oraz do identyfikowania głosów ptaków przez aplikację BirdNet, która jest częścią projektu badawczego. Dzięki BirdNet można nagrywać odgłosy ptaków i odsłuchiwać sobie, gdy przykładowo coś człowieka zestresuje już poza lasem - taka dźwiękowa melisa. Zwykle snuję się w tym lesie bez celu, czasem się gubię, potem odnajduję. Nie szukam niczego specjalnego, wyznając zasadę, że to co najlepsze i tak mnie spotka. Spotykają mnie więc sarenki, wiewiórki, żurawie oraz psy wyprowadzające swoich właścicieli na spacer a czasem nie spotykam nikogo i to również jest wspaniałe.

Ponieważ myślę, że w głębi swojej ludzkiej istoty wszyscy jesteśmy do siebie bardzo podobni (przepraszam moje oraz Wasze Ego za naruszanie mitu o naszej wyjątkowości 🙂), to bardzo zachęcam do “zażywania” lasu albo chociaż parku regularnie. Skoro na mnie działa to tak dobrze, to podejrzewam, że takich osób jak ja jest więcej. 

Jeśli chodzi o badania nad wpływem lasu na zdrowie człowieka, to najbardziej znanym specjalistą w tej dziedzinie jest doktor Quing Li z Japonii, gdzie powstał termin “kąpieli leśnych”, czyli Shinrin-yoku. Doktor Quin Li jest też autorem książki pt. “Shinrin-yoku. Sztuka i teoria kąpieli leśnych”, którą bardzo polecam. Z tej właśnie książki pochodzi większość wymienionych poniżej korzyści zdrowotnych wynikających z przebywania w lesie, a są to:

• Redukcja stresu: przebywanie w lesie i oddychanie leśnym  powietrzem może znacząco obniżyć poziom kortyzolu (hormonu stresu), redukując odczuwanie napięcia i złego samopoczucia (badania przeprowadzone na Uniwersytecie Chiba)
• Poprawa nastroju: kąpiele leśne mogą pomóc w poprawie nastroju - mogą działać wspomagająco w leczeniu objawów depresji oraz lęku poprzez m.in zwiększanie poziomu serotoniny (badania przeprowadzone na Uniwersytecie Chiba )
• Poprawa funkcji układu odpornościowego: kontakt z fitoncydami, związkami chemicznymi emitowanymi przez drzewa i rośliny, może wzmacniać układ odpornościowy poprzez zwiększenie liczby i aktywności komórek NK (natural killer) oraz produkcję limfocytów (Badania opublikowane w "International Journal of Immunopathology and Pharmacology")
• Obniżenie ciśnienia krwi: regularne kąpiele leśne mogą przyczynić się do obniżenia ciśnienia krwi, co ma z kolei wpływ na zdrowie serca i układu krążenia (badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Tokio)
• Poprawa koncentracji i kreatywności: spędzanie czasu w lesie może zwiększać koncentrację i kreatywność oraz poprawiać funkcje poznawcze (badania przeprowadzone przez University of Michigan)
• Lepszy sen: Kąpiele leśne mogą poprawić jakość snu i zmniejszyć objawy bezsenności (Badania opublikowane w "Journal of Physiological Anthropology")
• Zmniejszenie objawów ADHD u dzieci: Dzieci spędzające czas w lesie mogą wykazywać zmniejszone objawy ADHD oraz poprawę koncentracji
• Wzrost energii i witalności: kontakt z naturą może zwiększyć poziom energii i witalności oraz zmniejszyć uczucie zmęczenia i apatii.
• Lepsze samopoczucie ogólne: regularne kąpiele leśne mogą przyczynić się do ogólnego poprawy samopoczucia i jakości życia, co zostało potwierdzone w badaniach nad wpływem natury na dobrostan psychospołeczny.
• Poprawa zdrowia ogólnego: korzystanie z terapii leśnej może przyczynić się do poprawy zdrowia fizycznego, emocjonalnego i psychicznego poprzez redukcję stresu, poprawę nastroju, wzmacnianie odporności organizmu. 
  
  
  
  
  
  

 

Mark Nepo "The Book of Awakening"

"Marnujemy tak wiele energii, próbując ukryć to, kim jesteśmy, podczas gdy pod każdym zachowaniem kryje się pragnienie bycia kochanym, pod każdym gniewem jest rana, którą należy wyleczyć, a pod każdym smutkiem strach, że nie będzie wystarczająco dużo czasu.

Kiedy obawiamy się być otwarci i szczerzy, nieświadomie nakładamy coś na siebie - jakąś dodatkową warstwę ochronną, powstrzymującą nas przed odczuwaniem świata, a często dającą początek samotności, która jeśli nie zostanie stłumiona, zmniejsza nasze szanse na radość.

To jak zakładanie rękawiczek za każdym razem, gdy czegoś dotykamy, a potem, zapominając, że zdecydowaliśmy się je założyć, narzekamy, że nic nie wydaje się prawdziwe. Naszym codziennym wyzwaniem nie jest ubieranie się, by stawić czoła światu, ale ściąganie rękawiczek po to by czuć, że klamka u drzwi jest zimna, klamka samochodu mokra, a pocałunek na pożegnanie to usta innego człowieka - miękkie i niepowtarzalne".

Mark Nepo, “The Book of Awakening: Having the Life You Want by Being Present to the Life You Have”
Tłumaczenie: Kasia Baron